Ankara’da, Tarım ve  Köyişleri Bakanlığı Koruma ve Kontrol Genel Müdürlüğü’nde, Mücadele Programları Daire Başkanı olarak görev yapmakta iken, 1988 yılında , dönemin Koruma ve  Kontrol Genel Müdürü  zat ile aramızda üçüncü şahıslarca oluşturulan suni anlaşmazlıklar  sebebiyle, naklen tayinim gündeme geldi. Beni, Daire Başkanlığı  görevine getiren, dönemin Müsteşar’ı Sayın Mustafa KETEN’di. Çalışmalarımdan da son derece memnundu. Birgün, beni makamına çağırdı ve şunları söyledi:

‘’Muammer, Genel Müdür kendisini ortaya koydu. ‘Ya ben, ya o!’ dedi. Onun için seni görevinden alacağım.Kurmaylar, bazen kıta hizmeti yaparlar. Seni Adana Zirai Mücadele Araştırma Enstitüsü’ne kıta hizmeti yapmak üzere  gönderiyorum.’’

Bir önceki yazımı  bitirirken  kullandığım “Pasin ovasını bir boydan boya  dolduran kuru fasulye tarlalarının bölge çiftçisine saçacağı zenginlikle gözlerimin ışıdığını hissettim.” cümlesini hatırlatarak ikinci yazıma başlıyorum.

Evet sevgili dostlar;

Bugüne kadar Erzurumlunun protein ihtiyacını  giderdiği  hayvansal gıdalara bir alternatif olarak KURU FASULYE  elimizde bir koz olarak belirmiştir.

Pasin toprağına Kuru fasulye tarımı girmeden önce  hububat ekilir, bire iki verim alınırdı. Bir diğer deyişle beş kuruşluk masraf, on kuruş olarak bize dönerdi.

Buna karşılık fasulye tarımı  bire sekiz veriyor.

Şimdi soruyoruz: Bire iki nerde, bire sekiz nerde? Bakliyatın  tarım toprağını dinlendirmesi de işin cabası.

Bir dostum, “Hatem Usta vefat etmiş” dedi. Ne diyeceğimi bilemedim. Felç olup yatağa düştüğünü duymuş, bir mektup yazmıştım; ama, insanlık hâli bu ya, bir türlü Erzurum’a gidip ziyaret edememiştim; artık görüşmemiz rûz-i mahşere kaldı… Erzurum’da gömlekçilik yapan, gösterişsiz halktan bir arif hakka yürüdü. Ne diyelim: İnna Lillâhi ve innâ ileyhi râciûn! Erzurum’un Dadaş’ları herhalde çok hayıflanacak; amma, gösterişsiz bir halk adamı ölmüş; kimin umurunda, değil mi ya? Sohbetinde bulunmayanlar bilmezler elbette; amma, ben kendimi Sokrat’ın ölümünden sonra ortada kalan Eflatun gibi hissediyorum. Nitekim, Sokrat gibi, o da bir mîr-i kelâm idi ve onun dahi, sohbetinden müstefîd olan her çeşid insandan mürekkeb, bir cemaati var idi.

Çocukluğumun ramazanlarını anlatmak, aradan geçen altmış yıla rağmen bana hala heyecan veriyor. Yedi kardeşin beş numarasıydım. O yılların Erzurum'u, şehrin son sınırları olan mezarlıkları artık zorluyor, mezarlıkların arkasında yeni mahalleler oluşuyordu. Nitekim, Leblebici yokuşunu sağlı sollu kuşatan mezarlıkların üst başında, eskiden göze sularının fışkırdığı arsalar üzerinde, yeni bir şehir varoşu, doğmaktaydı. Şehir halkının "Gümüşgöz" adını verdiği bu yeni varoşa, daha ziyade şehre henüz göç etmiş olan köylüler ve özellikle de Erzurum'un Türkmen tâbir edilen köylerinin halkı yerleşiyordu. Çocukluk ramazanlarımızı işte bu ortamda, demet demet inanç ve renk arasında geçirirdik.